...ไหว้ครู...

เมื่อวันหนึ่งเราจะโต๊ เราจะโต วันนี้ถึงเวลาต้องรับผิดชอบมากขึ้นอีกเรื่อง ตอนทำงานไปได้สักพักก็อยากกลับมาเรียนใหม่ สมัยเรียนมันช่างมีความสุขดีซะจริงๆ ยิ่งถ้าได้เพื่อนดีๆด้วยยิ่งดีเข้าไปใหญ่... เมื่อถึงเวลาก็ได้กลับมาเรียนอีกรอบแต่คราวนี้ยากกว่าเดิมเพราะเป็น ป.โท หลังจากมอบตัวกรอกเอกสารเยอะแยะจนตาลายแทบกรอกไม่ถูก... กิจกรรมแรกกับนิสิตน้องใหม่ ป.โท เทคโนการศึกษา ม.เกษตร ก็คือพิธีไหว้ครูและบายศรี รวมถึงที่รุ่นพี่รับน้องนิดๆหน่อยๆ ตอนแรกไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้าง เพราะต่างคนต่างมาจากต่างที่ต่างถิ่นไ ไปทั้งที่ไม่รู้จักใครเลย มีแต่รุ่นพี่ พี่ๆเขาจัดพิธีไหว้ครูไว้ให้อย่างดีมากมายประทับใจจริงๆ เลยยย มี อ.ป๋าครอบครูให้ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเลย แต่แล้ววันนี้ก็ได้มีโอกาส หลังจากนั้นตอนบ่ายหลังจากอิ่มกันแล้วก็รับน้อง ไปตามที่เขาใจไว้เฮ้ออ..เหนื่อยตรงที่แทบจะต้องเต้นท่าประจำกลุ่มทุกฐานเลย จะหมดแรงข้าวกลางวันซะแล้วสิ(ซัดเข้าไปเยอะยังหมดเลย) แต่พ่อปู่เม็ดยานี้สุดยอดเลย ท่านพี่ต้อม(ประธานรุ่น10 รุ่นพี่นั่นเหละ) สุดยอดมากๆ ถ้าได้รูปมาจะเอามาลงให้ดูทีหลังแล้วกันน่ะ สนุกสนานเฮฮากันไปทั้งที่ เพื่อนๆ(พี่ๆ ซะส่วนใหญ่) ในกลุ่มแม้จะเป็นครูกันหลายคน แต่ก็ทิ้งหน้าที่และอายุไว้กลายเป็นรุ่นเดียวกันไปหมด ก็ฮาๆกันไป

หลังจากสนุกและเหนื่อยกันมาเต็มที ได้อาบน้ำแต่ตอนค่ำยังมีพีธีบายศรีอีก ดีจังเลยรู้สึกอบอุ่นกับบ้านหลังใหม่ที่กำลังเข้าไป หลังจากพิธีบายศรี ก็ได้กินอีกแล้วครับท่าน พร้อมกับการแสดงของรุ่นน้องที่นั่งคิดกันจะแย่แล้วทำไงดีล่ะนี้..แต่แล้วก็ถูไถตัวถลอกกันไปเป็นแถวๆ...จบงานกิจกรรมก็เหนื่อยๆ ขึ้นไปนอนคงหลับไว ง่วงแล้วสิ...แต่อ่ะนอนไม่หลับอีกแล้วทั้งที่เพลียๆ เหนื่อยๆมากด้วย

...เหมือนเดิม...

หลังจากหายหน้าไปนานมากๆถึงมากที่สุด จนข้ามปี แล้วก็กลับมาเขียนอีกครั้ง ไม่รู้จะไประบายที่ไหน อิอิ เลยกลับมาที่นี้ และแล้วเวลาก็เดินผ่านไปแต่นาฬิกายังอยู่ที่เดิม มีอะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนไป มีเรื่องร้ายๆ ทุกข์ใจเข้ามาในชีวิต แต่วันหนึ่งก็ผ่านมาจนได้ มีเรื่องดีๆ ความรู้สึกดีๆ เข้ามา แต่ความสุขก็มักจะอยู่กับเราไม่นาน ความทุกข์ก็อยูกับเราไม่นานเหมือนกัน ช่วงเวลาหนึ่งที่รู้สึกแย่ในตอนนั้นมีบางอย่างดีๆเข้ามาในเวลานั้น อยากให้ช่วงเวลาแบบนี้อยู่ตลอดไป
ระยะห่างที่เคยอยู่ในระดับหนึ่ง วันหนึ่งระยะนั้นมันใกล้เข้ามา ใกล้มากขึ้นจนเปลี่ยนสถานะ แต่แล้วไม่นานความไม่เข้าใจ ความกลัว หรือการที่เราคิดว่ารู้จักคนๆหนึ่งในระดับหนึ่ง แต่เหมือนกับว่าเราแทบจะไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขามากนัก ทั้งที่ก็สนิทกันมาก่อนเหมือนรู้จักคนๆนี้มานาน แต่ระยะเวลาที่รู้จักกันฉันถือว่ามันนาน ก็พบความจริงว่ามีอีกหลายอย่างที่ฉันไม่รู้จักเขา เพราะฉันไม่เคยถามจริงจังหลายๆเรื่อง เมื่อเวลาของความสุขหมดลง จึงได้รับรู้ว่าเพราะฉันเองที่ไม่สามารถรักษามันไว้ได้ ฉันเองที่เป็นคนทำลายความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน...
ระยะห่างที่ใกล้กันก็ต้องถอยกับไปรักษาระยะห่างที่ตอนเริ่มต้น... แต่เหมือนเดิม ที่ไม่เหมือนเดิม เราไม่อาจจะย้อนเวลากลับไปทำอะไรให้มันเหมือนเดิมได้ บางสิ่งเมื่อเปลี่ยนไปจะให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมมันคงไม่ได้ แต่ตอนนี้รู้สึกระยะห่างนั้นมันจะไกลขึ้น และฉันไม่รู้ว่าจะเสียมันไปเลยหรือเปล่า เพราะความกลัว จึงทำให้ระยะห่างเริ่มไกลออกไป
...หวังว่าสักวันคงเหมือนเดิมเหมือนที่เคย แบบที่เขาเคยบอกไว้ คนที่สนุกสนานร่าเริง คนที่ชอบมาแกล้งกัน หยอกล้อ มีเรื่องราวทุกข์ใจแบ่งปัน จะกลับมาเป็นคนเดิมที่เคยรู้จัก พี่ เพื่อน ที่ดีที่สุด...